Ronald en Ester zijn het soort koppel dat elkaars zinnen afmaakt en regelmatig viel er geen touw aan hun verhalen vast te knopen. Zo is het complete gezin eens aangevallen door waakhonden met trauma’s en littekens tot gevolg. De precieze aanleiding is me even ontgaan, maar ik begrijp ik die honden wel. Door hun manier van praten ontgingen mij vaker oorzaken en gevolgen. Gelukkig bleef er genoeg te smullen over, want deze mensen hadden heel veel pech.
In 2007 vertrokken Ron en Es met hun kinderen naar Tsjechië om daar een camping te beginnen. Ze waren goed voorbereid, want Esther had allerlei Hollandse maaltijden en Chinese afhaalgerechten ingevroren. Zo heb je toch iets van thuis mee en god verhoede dat je eens iets uit de lokale keuken zou eten. Meteen bij aankomst gaat alles mis. Door een taalbarrière zit Esther met een verneukt kapsel omdat ze de kapper niet verstaat en Ronald ontdekt dat de buurman graan op hun grond heeft gepland. Voorlopig kunnen ze dus niks met het campingterrein doen. Dan maar het dak van de toekomstige kantine opknappen. Hij wil dit gaan bekostigen met de schadevergoeding die hij denkt te krijgen door de overtreding van de buurman. Trouwe Ik vertrek-kijkers weten dus al meteen: die vergoeding gaat niet komen. Met de kinderen gaat het wel goed. Zo had zoon Jesse nogal last van ADHD, maar in Tsjechië slaan ze dat er gewoon uit met een stok. “Hij is nog nooit zo rustig geweest.” Maar het noodlot slaat pas echt goed toe als windhoos Emma ten tonele verschijnt. Zij sloopt het nieuwe dak van de kantine en Ronald vraagt zich af waar hij dit ooit aan verdient heeft.
Een paar jaar later werkt Ronald als vuilnisman in Castricum om extra geld te verdienen. Twee maanden per jaar is hij bij zijn gezin in Tsjechië. De camping is inmiddels wel af. Of nou ja camping. Een modderig grasveld met wat tenten. Esther houdt de boel draaiende ondanks haar diabetes. Gezien haar kapsel heeft ze de taal nog steeds niet onder controle. Zoon Jesse is met vogels gaan praten. Met de aanschaf van een elektrische grasmaaier hoopt de familie op een beetje geluk, maar al bij het eerste ritje gaat deze kapot. Esther neemt gauw een paar dropjes voor ze een aanval krijgt. Ze heeft wel een hele leuke nieuwe hobby. Ze pekelt augurken en hoopt dat er ooit iemand komt die ze lekker vindt.
Weer een paar jaar later zijn we in het heden aangekomen. Door een zeldzame bacterie in de rug van Esther zijn ze noodgedwongen weer naar Nederland verhuisd. Groningen om precies te zijn. Kan Esther in ieder geval weer normaal naar de kapper dacht ik nog, maar niets blijkt minder waar. Dat Groningse accent is toch wel lastig, dus daar zit ze weer met haar ondefinieerbare coupe soleil. Dagelijks hebben ze contact met een Tsjechische makelijkaar die hun camping probeert te verkopen. Verder zitten ze een beetje voor zich uit te staren en nog maar af en toe maken ze elkaars zinnen af. Dat is dan wel weer positief.
Dit was de laatste aflevering van 10 jaar Ik vertrek. Kijk hem hier terug.
bakkerpraatjes.com 