Categorie: Verhalen

Ik had natuurlijk al veel eerder iets willen schrijven, maar ja. December hè! Geen idee wat dat betekent, maar ik heb zeker drie mensen deze smoes horen gebruiken en er ook nog mee weg zien komen, dus waarom zou ik dat niet ook kunnen?

Het afgelopen jaar was nogal onregelmatig qua nieuwe schrijfsels. Dat gaan we in 2017 dus helemaal anders doen. Ik heb planningen gemaakt met kleurtjes en vakjes en schema’s en alles, dus dat moet lukken. Wat kun je komend jaar verwachten? Lees snel verder.

Ik vertrek

Uiteraard blijf ik verslagen schrijven van Ik vertrek. Het is de aanleiding geweest om deze site te beginnen en het heeft me de meeste lezers opgeleverd. Daar ga ik dus vrolijk mee door. In november zijn er twee nieuwe afleveringen uitgezonden waar ik nog niet over heb geschreven. Dat is wel nog de bedoeling. Houd de site dus in de gaten.

Boer zoekt vrouw

In februari begint een nieuw seizoen van Boer zoekt vrouw waar ik de nodige Bakkerpraatjes aan zal wijden. Ik kijk alvast uit naar nieuwe ongemakkelijke stiltes, onverstaanbare boeren en Yvon Jaspers die met iedereen praat alsof ze zwakbegaafd zijn.

Hoekjes

Een nieuwe serie die zal bestaan uit hele korte berichtjes, gedachtes en verbazingen die te kort zijn voor een verhaaltje. Ik noem ze Hoekjes omdat ze vaak in de hoek van een papiertje ontstaan. De bedoeling is om er elke week een te schrijven op zondagavond. 1 januari dus de eerste. Ik heb hier zelf heel veel zin in.

Afgezonderd

Nog een nieuwe serie van waarschijnlijk vier Bakkerpraatjes over de dagen dat ik alle schermen in mijn huis op zwart zette en onderzocht of ik gek zou worden.

Een geheim project waar ik nog niets over ga zeggen

Het vergt nogal wat voorbereiding, maar ik denk dat dit heel leuk gaat worden. Spannend!

Meer van wat je al gewend bent

Tussen al het nieuwe uiteraard ook gewoon dat ouderwetse bakkerpraatjesgevoel waar je al vertrouwd mee bent. Verhaaltjes, gedichtjes… die dingen.

Bakkerpraatjes Vertier & Variété bv wenst u een goede jaarwisseling toe. Eet niet te veel vuurwerk en wees voorzichtig met oliebollen.

 

 

Lieve M.,

Gisteren heb ik niet aan je gedacht. Het overviel me. Ik denk nu al een paar jaar iedere dag aan je en hoewel ik in het begin graag een dag niet aan je had gedacht voelt het nu toch vreemd. Het is er zo bij gaan horen. Even naar je foto kijken. Even langs die plek lopen. Meestal zonder aanleiding. Iedere dag was je er, dacht ik aan je en ging ik weer iets anders doen. Gisteren was je er niet.

Hoe gaat het nu met je? Of kan ik dat niet vragen? Heeft iemand die niet is een gemoedstoestand? Ik heb zelf vaak niet eens een gemoedstoestand. Hoe zal dat dan voor jou zijn? Vraagt er iemand überhaupt nog wel eens iets aan je? Ik weet niet zo goed waar je nu bent, maar ik ben opgevoed met een bepaald concept daarvan en dan is het moeilijk om dat uit te schakelen. Ben jij nu op een plek waar je zelf niet in geloofde? Dat lijkt me helemaal raar, al zie ik er ook wel de humor van in.

Vanmorgen ben ik extra vroeg opgestaan. Ik had veel plannen voor deze dag. En toen ineens wist ik dat ik gisteren niet aan je gedacht heb. Ik voelde me niet schuldig hoor. Het schijnt normaal te zijn zelfs na zo’n tijd. En misschien had je het zelf ook gewoon te druk met in de hoofden van anderen te zijn. Dan snap ik best dat iemand even een dagje overgeslagen wordt. Ter compensatie heb ik vandaag wel extra lang aan je gedacht.

Deze brief zal ik nooit naar je sturen. Ik heb je nieuwe adres ook helemaal niet natuurlijk. Toch weet ik dat jij hem zult lezen, maar niet terug zal schrijven. Dat is maar goed ook. Waarschijnlijk zou ik jouw brief ongeopend weggooien. Door hem te lezen zou er meer stuk gaan dan er al stuk is gegaan. Ik ben er misschien ook iets te nuchter voor.

Sinds je weg bent ben ik soms zo somber. Dan word ik wakker en weet ik even niet hoe ik met de dag om moet gaan. Heb jij nu nog dagen om mee om te gaan? Of is alles nu een hele lange dag? Ik weet niet of ik me daar wel zo goed bij zou voelen. Misschien went het wel. Misschien hoef je daar ook allemaal niet meer over na te denken. Dat lijkt me wel lekker rustig.

Ik ga maar weer eens verder. Niets van je laten horen hoor.

Liefs

Ik heb eens een documentaire gezien over mensen die liegen. En dan echt obsessief liegen. Die hadden compleet verzonnen carrières, gezinnen, ziektes en vakantiehuizen. Bij iedereen kwam er een moment dat ze toch door de mand vielen en dat ging dan gepaard met veel tranen en handen op knieën en woede en uiteindelijk vaak toch ook vergeving.

Zelf lieg ik ook veel. Niet om me beter voor te doen of om interessanter te lijken dan ik ben, maar omdat ik vind dat niet iedereen zomaar automatisch recht heeft op de waarheid. Jammer eigenlijk dat liegen over het algemeen met iets slechts geassocieerd wordt terwijl het juist een perfect middel is om jezelf, maar ook een ander mee te beschermen.

Zo heb ik wel eens gelogen dat ik doof ben aan één oor. Dat kwam omdat er met enige regelmaat iemand in mijn leven was die nogal oninteressante verhalen vertelde. Omdat ik geen zin had om te doen alsof ik luisterde loog ik dat ik doof ben aan één oor en daarom vaak niet reageerde. Aardig eigenlijk van mij dat ik mezelf liever een beperking oplegde dan dat ik een andere moest zeggen dat er nooit iets interessants uit haar mond kwam.

Natuurlijk waren er momenten dat ook ik bijna door de mand viel. Maar dan is het een kwestie van iets vaags zeggen waar de ander even over na moet denken en die pauze kun jij mooi gebruiken om weg te gaan.

• Je was toch doof aan je linkeroor?
• Dat ligt er maar aan. Nachtrust en stemming in het algemeen speelt ook een rol. Dus dan weet je het wel. Niets is vanzelfsprekend.

Zie daar maar eens meteen op te reageren.

Ook lieg ik vaak over hoe het met me gaat.

• Alles goed?
• Ja

Nee, natuurlijk niet. Wanneer is nou alles goed? Bij mij nooit. En al zou het wel zo zijn, weet ik dat waarschijnlijk toch niet. Vaak heb ik geen idee hoe het met me gaat. Meestal weet ik pas achteraf hoe ik me voelde op een bepaald moment. Vraag het me volgende week dus nog maar eens. Dan heb ik erover na kunnen denken. Alles af kunnen wegen. De voor- en nadelen tegen elkaar weg kunnen strepen om met een beetje geluk tot de conclusie te zijn gekomen dat het toen wel goed met me ging. Maar ik snap dat wanneer ik dat allemaal eerlijk zou zeggen ik een nogal ongemakkelijke situatie zal doen creëren. Daarom lieg ik.

Alles is goed.

Vandaag is het 13 augustus. Een dag waar de linkshandige populatie ieder jaar reikhalzend naar uitkijkt. Vandaag is het internationale linkshandigendag. Misschien vindt u dat onzin, maar dan bent u rechtshandig. Dan kent u het leed niet dat wij linkshandigen dagelijks voelen.

Voor een linkshandige is dit het meest gevoerde gesprek:

Onwetende rechtshandige: Ben jij links?

Linkshandige: Ja (denkt: dat zie je toch?).

Onwetende rechtshandige: Dan ben je zeker ook heel creatief. / Ik heb een achterneefje dat ook linkshandig is. Ken je die?

Linkshandigen leren van jongs af aan dat ze minder zijn dan rechtshandigen. Zo noemen we iemands steun en toeverlaat een rechterhand, heeft iemand die onhandig is twee linkerhanden en laten we zo iemand liever links liggen. Willen we iemand eeuwige trouw beloven dienen we dit te tonen door een ring aan onze rechterhand te schuiven en zo kan ik nog wel even doorgaan met voorbeelden die de onderdrukking van de linkshandige kenmerken.

Zo is onze schooltijd een grote nachtmerrie geweest. Bij de generaties voor mij werd je linkerhand op je rug gebonden als je linkshandig bleek te zijn. Godzijdank was dat niet meer zo toen ik naar school ging, maar wil dat zeggen dat ik het makkelijk heb gehad? Nee! Mijn schooltijd bestond uit een met inkt doordrenkte linkerhand omdat een of andere rechtshandige gek het nodig vond dat je met vulpen leerde schrijven. Daar werd je handschrift beter van, luidt de officiële verklaring voor dit waanidee. Linkshandigen weten beter. Dit was gewoon weer een verzinsel van de rechtshandige elite om ons buiten te sluiten. Bovendien bleef er van ons handschrift weinig over nadat onze linkerhand de inkt had uitgeveegd. Ook werd gedaan alsof wij achterlijk waren als wij weer eens niet netjes konden knippen en de vraag om een linkshandigenschaar met een luid gezucht werd beantwoord door de leraar en wij konden nooit meedoen met honkbal omdat er geen handschoenen voor linkshandigen waren. En toen we ondanks alles toch volwassen werden konden we onze handtekening niet zetten omdat gemeentehuizen, banken en andere officiële instanties vaak pennen met een kettinkje gebruiken die voor ons niet te hanteren zijn. Wilden wij een keer een blik soep opwarmen bleek de blikopener niet voor ons gemaakt te zijn en als we toch een baan konden vinden konden we ons zuurverdiende geld niet uitgeven omdat er geen linkshandige pinapparaten waren in winkels. Pas toen er een economische crisis kwam konden die dingen aangepast worden.

Dus beste, maar toch vooral onwetende rechtshandige, het zou wel eens fijn zijn als u een poging doet dit goed te maken. Als u dus iemand ziet die met links schrijft, stel dan niet de vraag waar u al antwoord of heeft maar zeg eens iets bemoedigends. Laat eens weten dat u spijt heeft van uw gedrag richting onze soort. Geef eens een high five. Wel met links graag, anders kunnen wij dat niet.

Het is een heugelijke dag voor Bakkerpraatjes Vertier en Variété BV. Vandaag bestaat Bakkerpraatjes namelijk precies 1 jaar en dat wordt gevierd! Hoe? Dat lees je straks. Eerst neem ik je mee naar iets meer dan een jaar geleden.

In juli 2015 stond mijn leven op het punt drastisch te veranderen. Bijna zes jaar lang had ik dezelfde baan en die baan ging stoppen. Ik besloot dat dat iets positiefs was, want alles was ineens mogelijk. Ik kon een cursus jongleren gaan doen of een workshop manden vlechten van pitriet. Ik kon een wereldreis gaan maken of een rijbewijs halen. Allemaal mogelijk. Allemaal niet gedaan.

Maar wat dan wel? Ineens wist ik het! Ik schreef al een tijd na elke aflevering van Ik vertrek een kort verslagje op Facebook en ik kreeg daar veel positieve reacties op. Als ik daar nou iets mee kon doen en dan in combinatie met andere stukjes die ik wilde schrijven. Een website was voor de hand liggend en zo is Bakkerpraatjes geboren.

Inmiddels zijn we 74 bakkerpraatjes verder en zijn mijn verhaaltjes duizenden keren gelezen. Daar wil ik iedereen heel erg voor bedanken. Vorig jaar had ik nooit gedacht dat dat mogelijk was. Heel erg bedankt dus!

Vandaag ben ik officieel eigenaar geworden van Bakkerpraatjes en is de website direct toegankelijk via www.bakkerpraatjes.com. Pas dit dus aan in je favorieten. Uiteraard ben ik ook nog steeds te liken op Facebook en te volgen op Twitter. Mocht je dat nog niet gedaan hebben, dan zou ik dat zeer waarderen.

Bakkerpraatjes gaat verder zoals je inmiddels gewend bent. Ik blijf verhaaltjes en gedichtjes schrijven en zodra er weer nieuwe afleveringen van Ik vertrek op tv komen lees je hier natuurlijk de nabeschouwing. Zoals al eerder beloofd zal ik dat ook doen zodra Boer zoekt vrouw weer begint. Ook een nieuwe lay-out van de site is nog steeds een grote wens. Ik heb alleen totaal geen verstand van dat soort dingen, dus daar moet ik me eerst eens in verdiepen. Verder wil ik me gaan verdiepen in het schrijven van kleine, korte versjes voor kinderen en sinds een week speel ik ukelele, dus wie weet komen er ook ooit liedjes. Tevens en bovendien zijn verzoekjes, aanvragen, tips en suggesties natuurlijk van harte welkom.

Ik ga terug naar de taart en limonade en om het extra feestelijk te maken sluit ik af met een plaatje van een ballon. Daag!

In mijn woonplaats ging de boekwinkel sluiten met als gevolg dat ik een tijd lang langs een leeg pand liep. Maar ineens was daar een aankondiging. Er kwam een nieuwe winkel. Een conceptstore! Nu had ik geen idee wat een conceptstore is, dus de verwachtingen waren hooggespannen. Ik weet wat een concept is, ik weet wat een store is, maar die twee samen? Dat moest wel iets bijzonders worden.

Wekenlang keek ik tegen afgeplakte ramen aan met dat magische woord ‘conceptstore’ erop. Ik heb een vrij levendige fantasie, maar het lukte me maar niet om een voorstelling te maken van wat er zich daarbinnen af zou spelen. En toen was het zover. De winkel opende zijn deuren. Nu zou alles duidelijk worden. Maar dat werd het niet.

Vandaag besloot ik dat het tijd werd om uit te zoeken wat dit nou precies voor een winkel is. Ik zocht en vond de website. Al mijn vragen zouden nu beantwoord worden. Maar dat werden ze niet.

Ik trof het volgende aan:

“Ben je in de mood voor een goede koffie, een feel-good momentje en een stukje beleving? Come and join us!”

“We verkopen alles tussen eyecatchers en decoratie.”

“Noëlle vindt het leuk om user centered te designen. Noëlle heeft ons daar waar ze kon onwijs hip geholpen en haar kennis met ons willen delen. Check haar websiteen get in touch!”

Wat me wel duidelijk werd is dat deze winkel niets voor mij is. En wie heet er nou Noëlle?

In het huis achter mijn huis woont een weervrouwtje. Ik zie haar als ik de trap afloop. Soms heeft ze geen kleren aan. Dat betekent dat het lekker weer wordt. Soms heeft ze alleen een broekje aan. Dan wordt het ook lekker weer, maar kan het in de loop van de dag gaan regenen. Soms draagt ze een bikini. Dan staat er een briesje. Soms blijft ze binnen. Dan is het koud.

Het weervrouwtje heeft ook een weermannetje. Hij zit vaak aan of in haar en daar maken ze dan geluiden bij. Misschien is het seks, maar ik weet niet hoe hetero’s het doen.

Nu moet je niet denken dat ik iets tegen naakte weervrouwtjes of weermannetjes heb. Iedereen moet lekker doen wat hij of zij wil in zijn eigen weerhuisje. Ik ben er alleen niet altijd op voorbereid en als ik dan bij het krieken der dageraad meteen geconfronteerd word met twee naakte zestigers op hun balkon schrik ik daar toch van.

Zo!

Zondag en maandag is het Pinksteren. Voor christelijke mensen het moment om te herdenken dat God de mensheid de heilige geest gaf. De Bijbel gebruikt hier het woord ‘uitstorten’ voor, maar dat vind ik altijd een beetje vies en kliederig klinken. Voor de meeste mensen betekent Pinksteren een vrije maandag. Tenzij je wel moet werken natuurlijk. Of tenzij je geen baan hebt. Dan is het gewoon een maandag.

Maar wat doen we eigenlijk met Pinksteren? Andere tweedaagse christelijke feestelijkheden (Pasen en kerst) kennen immers nog wel tradities. Vaak gepaard met veel eten en een optioneel gourmetstel. Maar wat is de traditie met Pinksteren? Zetten we een gek hoedje op? Gaan we met het hele gezin naar de Gamma? Niks van dat alles. En toen ben ik eens gaan denken. Ik wil mezelf verder niet vergelijken met God, want in die concurrentiestrijd hebben we allebei helemaal geen zin, maar ik kan natuurlijk wel iets doen voor de mensheid.

Trouwe lezers zal opgevallen zijn dat ik de laatste tijd wat stiller ben geweest. Daar heb ik ook een bakkerpraatje over geschreven. Maar inmiddels loop ik drie afleveringen achter met mijn epische nabeschouwingen van Ik vertrek en dat gaat toch wel wat ver. Daarom schenk ik de mensheid tijdens Pinksteren een inhaalslag aan bakkerpraatjes! Heb je meteen een goed antwoord als iemand vraagt wat je met Pinksteren gaat doen.

Je ook nog twee nabeschouwingen van Bed & Breakfast van me tegoed, maar die afleveringen zijn niet meer gratis te bekijken, dus ik moet even kijken of daar nog iets aan te doen valt

Overigens heb ik ook nog even opgezocht wat Pinksteren betekent. Het is afgeleid van het Griekse woord voor ‘vijftigste’ en Pinksteren is de negenenveertigste dag na Pasen. De logica was soms ver te zoeken in de Bible Times. En omdat ik toch bezig was: Pasen is afgeleid van het Hebreeuwse woord voor ‘sloeg over’. Ik denk omdat je hart overslaat als iemand zomaar ineens opstaat uit de dood Dat doet dan toch iets met je. Kerst is gewoon heel saai afgeleid van christus. Waarom schrijven we kerst met een kleine letter en Pasen en Pinksteren met hoofdletter? Ook dat heb ik uitgezocht. Pasen en Pinksteren zijn officiële namen en kerst niet. Officieel is het Kerstmis en dat moet dan weer wel met een hoofdletter.

Zo! Stukje geschiedenis, taal en theologie in één bericht. Eens kijken of ik subsidie voor deze site kan krijgen.

Tot zondag!

Sinds een tijdje ervaar ik hoe het is om op onregelmatige tijden te werken met als gevolg dat ik ook op onregelmatige tijden vrij ben. Dat heeft tot gevolg dat ik mijn schrijverij moet plannen en dan blijkt dat creativiteit niet altijd op commando komt. Het gevolg? U die reikhalzend uitkijkt naar een nieuw stukje dat nog niet eens geschreven is. Maar zodra ik deze onregelmatigheid onder de knie heb komen er nieuwe stukjes. Tot die tijd ook, maar niet op vaste dagen. Dan weet u dat. En de nabeschouwing van Bed & Breakfast van vorige week komt ook. Dan weet u dat ook.

Nu ik dertig ben merk ik dat er af en toe dingen gaande zijn waar ik geen vat op heb. Zo verbouw ik ineens mijn eigen andijvie en sperziebonen. Geen idee hoe dat gekomen is, maar het staat toch echt op mijn tafel. Ook heb ik mijn mening over iemand die ik niet mocht positief bijgesteld, wat ik normaal echt niet zomaar doe, stond ik vandaag ineens een mevrouw te helpen in een winkel waar ik niet werk en heb ik iemand die in de tram een bloedneus kreeg een papieren zakdoekje gegeven. Allemaal niks voor mij. Wat is gaande met me? Nog even en ik wil een hond. Of nog erger: een kind.