Categorie: Ik vertrek

Vanavond leek het erop dat Ronald en Girbe ons de saaiste aflevering van dit seizoen gingen brengen. Het stel, dat in Nederland nog niet samenwoonde, nam in Tenerife een restaurant over. De uitzending kabbelde nogal voort tot een mysterieus bericht de droom van Roon en Girb leek te verstoren. Het restaurant zou namelijk een kat in de zak zijn. Ik verheugde me meteen op moeilijke gesprekken met oplichters en advocaten en schulden, maar helaas bleek dit bericht op niets uit te lopen. Ik legde me erbij neer dat dit een saaie aflevering zou worden.

Maar toen verscheen personeelslid Yvonne Met Twaalf Jaar Ervaring ten tonele. Yvonne heeft namelijk twaalf jaar horeca-ervaring en in die twaalf jaar heeft ze heel veel ervaring opgedaan. En met al haar twaalf jaren ervaring werden Ronald en Girbe, tot dat moment nog de hoofdrolspelers, gedegradeerd tot figuranten in hun eigen restaurant. Zo was er nogal wat schoonmaakwerk te doen. Prima dat jij een vensterbankje gaat lopen lappen, maar Yvonne (die met twaalf jaar ervaring) komt controleren of je dat wel goed hebt gedaan. Wil je bestellingen op gaan nemen? Ga je gang. Maar o wee als je iets verkeerds serveert. Yvonne weet na twaalf jaar namelijk exact wat het verschil is tussen kipsaté en een stuk kip. En het bestek hoort rechts! Want iedereen kan hier nu wel zijn eigen manier hebben, maar de manier van Yvonne is de beste want zij heeft twaalf jaar ervaring en jij niet! Duidelijk? Fijn! Had ik al gezegd dat Yvonne twaalf jaar ervaring heeft?

Lukt het Ronald en Girbe om terug in de spotlight te komen of rennen ze gillend terug naar Nederland? Bekijk het hier. Volgende week gaan we naar Luxemburg.

En voor wie het nog niet wist. Yvonne heeft twaalf jaar ervaring en bij een stuk kip serveer je geen satésaus!

Vandaag leerden we Elsemarijn en haar vier kinderen, Wim-Martijn (36), Ezra (5), Marcus (3) en Noël (1), kennen. Met Wim-Martijn is ze ook getrouwd en van alle kinderen is hij de enige die naar haar luistert. Ze zijn één keer in Italië geweest, maar dat beviel niet en dus gaan ze er nu wonen. Dat was haar idee, want ze houdt niet van de winter. In Italië hebben ze een grasveld gekocht en dat moet binnen vier maanden een camping worden

Na wat ongemakkelijke afscheidsfeestjes, waaronder een heel slecht ingestudeerd lied door de klas van Ezra, arriveert het gezin bij hun nieuwe huis. Hier wordt voor het eerst echt duidelijk dat Elsemarijn totaal geen controle heeft over de drie jongste kinderen en een poging tot romantiek van Wim-Martijn met het voorstel haar over de drempel te dragen wordt afgeslagen met een “nee, dank je”. Hè gezellig! Opvallend is ook dat dochter Noël geen bed krijgt. Zij zal haar dagen en nachten moeten slijten in een buggy.

Omdat er nog geen vergunningen zijn staat de volgende dag meteen een bezoekje op het programma om de burgemeester om te kopen met cadeaus en schattige kinderen. Dat laatste wordt nog lastig, aangezien het weer eens niet lukt om die kinderen stil te krijgen. Je ziet de burgemeester denken: kan dit gezin nog weg? Uit angst dat de terug zullen komen geeft hij toch maar een vergunning.

Na een montage van kapotte kachels, lekkages, een huis dat bijna in brand vliegt, eerste schooldagen en een sneeuwpop (zij hield toch niet van de winter?) begint de bouw van de camping. Wim-Martijn heeft wat sturing nodig, maar na een tijdje doet hij precies wat Elsemarijn zegt. Voor de jongste kinderen is een au pair geregeld.

Terwijl de boekingen binnenstromen gaat er van alles mis. De elektra is niet op tijd aangevraagd, een deal met de buren om gebruik te maken van hun zwembad valt in het water (haha woordspeling) en Elsemarijn wordt een steeds grotere  bitch. En dus stellen we wederom de vraag: komt dit ooit nog goed?

De avonturen van EM en WM kun je hier terugkijken. Volgende week gaan we naar Tenerife.

Vanavond zagen we hoe zussen Astrid en Petra hun zachte g inruilden voor de umlaut. In Duitsland begonnen ze hun pension. Een droom die uitkomt of een regelrechte alptraum?

Astrid werkt in een schoenenwinkel en Petra heeft al een b&b in Breda. Samen met hun mannen vertrekken ze naar Duitsland, daar is Astrid namelijk geboren in een vorig leven. Ze gaan er een pension met biergarten beginnen. Hun moeder van 86 gaat ook mee, want die gordijnen naaien zichzelf niet. Hun kinderen laten ze achter en ook de mannen zullen in het begin in Nederland blijven wonen om geld te verdienen.

Op de dag van vertrek voelt Petra zich erg eenzaam. Ze moet er zelfs van huilen. Ook bij aankomst blijkt haar huilbui nog niet over. Gelukkig valt er genoeg te doen, dus veel tijd om nog langer te janken is er niet. Samen met Astrid gaat ze behang van de muren trekken. Kees, de man van Petra, maakt ondertussen een paar oude buurmannen enthousiast en  Jurgen, de man van Astrid die zich op den duur met koken bezig wil gaan houden, verkent de keuken. Er staat een ding in de kast, maar wat is het? Is het een vleesmolen? Een kaasrasp? Een sinaasappelpers? Of toch iets met groente?  Petra heeft overigens weinig vertrouwen in zijn kwaliteiten. Petra is namelijk nogal een pessimist. Dat wordt nog gezellig!

Zodra de mannen weer naar Nederland zijn beginnen de zussen met  het grote sloopwerk. Ze constateren dat ze nogal op elkaars lip zitten en dat zorgt voor irritaties. Zo kan Astrid niet behangen zonder bubbels. En dan breekt moeders ook nog eens haar arm na een val. Zo komen die gordijnen nooit af.

Een paar maanden later zijn de mannen terug en is het huis van Petra verkocht. In iedere aflevering van Ik vertrek reden voor feestje, maar niet voor Pessimistische Petra. Het was potdomme haar droomhuis! Gelukkig dienen de eerste gasten zich aan, maar dan blijkt het pessimisme keihard te zijn overgewaaid naar Astrid, tot dan de leukere zus. Gasten? En die willen eten? Nee hoor. Dat is niet de bedoeling. Niet veel later komen er ook nog klachten binnen. Bij de ene kamer lekt de douche en bij een andere kamer is helemaal geen water. Zetten de zussen hun avontuur door of gaan ze met gierende banden terug naar Breda?

Kijk hier de Duitse capriolen van de zussen terug. Volgende week gaan we naar Italië!

Jajajaja vanavond was er weer knotsnieuwe aflevering van Ik vertrek. En wat voor aflevering! Er werd gehuild, er waren louche aannemers en er werd heel veel op z’n Daves gedaan.

In Delft leren we Dave en Anne kennen. Ze kennen elkaar van de handbal. Zij is  interieurstylist, want ze is gek op kleuren, patronen en stoffen. Hij werkt in een kas en is naar eigen zeggen een echte womanizer. Daarom werkt hij met tomatenplanten, want dat schijnen allemaal vrouwtjes te zijn. If these tomatenplantjes could talk…

In Portugal wil het stel een bed & breakfast gaan beginnen. Sterker nog: volgens Dave wordt het de beste b&b van de Algarve. Hij loopt over van zelfvertrouwen, dus gaat hij even weg om te huilen. Hij weet zeker dat hij pas terugkomt als as. Een collega vraagt nog wat hij dan gaat doen als het toch niet leuk is, maar volgens Dave wordt het niet niet leuk.

Anne heeft nog een paar kinderen (eerst één, toen ineens twee en verderop in de uitzending waren het er plotseling drie), maar zij gaan niet mee. Dave heeft ook kinderen, maar daar heeft hij geen contact mee. Het is verwaterd, maar hij hoopt wel dat ze op een dag op zijn Portugese stoepje staan. Hij grijpt ook nog even de camera om Anne aan iedereen aan te bevelen. Zij heeft namelijk het geld voor hun emigratie geregeld door bij vreemden aan te bellen. Wat ze voor dat geld gedaan heeft wordt verzwegen.

De reis naar Portugal loopt niet gesmeerd, want ze krijgen een paar keer autopech en daarom moeten ze het laatste stuk lopen. Ze treffen wat palen en muurtjes aan en dat moet dan een huis worden. En niet zomaar een huis. Je kunt er straks namelijk de afwas doen terwijl je naar buiten kijkt. Zulke luxe is slechts voor een enkeling weggelegd. Zelf was ik al jaren af met uitzicht op een blinde muur. Maar Dave en Anne leven nu op een hoger niveau.

Maar dan spat de droom uiteen en bevinden Anne en Dave zich in een nachtmerrie. De aannemer is verdwenen en ook de architect is spoorloos. Daar komt bij dat ze de bouwtekeningen mee heeft genomen en dus ligt de bouw maanden stil. Advocaten, rechtszaken, alles. Vanaf nu gaan ze het op z’n Daves doen. Wat dat precies inhoudt wordt niet duidelijk helaas.

Wat nu? Ze zijn blut. Financieel dan hè. En als ook de tweede aannemer ze in de steek laat weten we dat dit nooit meer goed gaat komen. Of toch…?

De Portugese nachtmerrie kun je hier terugkijken. Volgende week gaan we naar Duitsland. Jawohl!

Vandaag mochten we mee met Alex en Martina. Hij werkt in het riool wat een erg afwisselende plek is waar je lekker ad hoc kunt werken. Zij is voetflextherapeut. Niemand weet wat dat is en Martina kan het zelf ook niet uitleggen. Samen zijn ze op zoek naar een stukje rust, een stukje ruimte, een stukje yoga, een stukje zen en dat moet allemaal gaan gebeuren in een stukje Hongarije dat Tiszufüred heet. Daar hebben ze een boerderij gekocht waar ze een nudistencamping of een spiritueel centrum of een spiritueel nudistencentrum willen beginnen. Wat het precies wordt hangt af van welke vergunning ze kunnen krijgen.

Voor het zover is maken we eerst nog kennis met het alter ego van Alex. Hij is namelijk ook een iceman. Dat betekent dat je eerst heel overdreven adem gaat halen om vervolgens in een meertje te springen terwijl je vrouw toekijkt met de honden. Ook zijn we getuige van een afscheidsfeest in de meest ongezellige kantine ooit en wordt er een grap verteld over een horloge die ik nog steeds niet begrijp. Ik ben dan ook geen nudist.

In Hongarije wordt er een beetje geklust en er worden wat honden weggegeven aan buurtbewoners. Alles gaat best z’n gangetje, maar dan slaat het noodlot keihard toe. Martina vindt een lijk in de kelder. Is me dat even schrikken. Maar nee hoor, daar hebben we de iceman weer die lekker naakt op een nat en donker plekje is gaan liggen. Zo weet hij een stukje nudisme, een stukje spiritualiteit en een stukje ice mooi te combineren.

Verder volgen er nog allerlei doldrieste uitstapjes en maken we kennis met een heuse rozijnbeleving. Zelf ben ik inmiddels meer geïnteresseerd in het lesbische koppel dat de buurtsuper runt. Zij zijn namelijk zo lekker stil. Dit in tegenstelling tot Alex en Martina die zelfs tijdens het mediteren door blijven praten.

Ook behoefte aan een stukje nudistisch mediteren? Kijk dan hier de aflevering terug. In oktober gaat dit seizoen van Ik vertrek weer verder. Heb je mooi de tijd om eens naakte je kelder te verkennen. Denk wel aan je ademhaling!

Na een zomerstop van bijna drie maanden is Bakkerpraatjes weer terug en vanavond mochten we getuige zijn van Esther (die eigenlijk Muis heet) en Alexander die Arnhem willen verruilen voor Frankrijk om daar een chambres d’hôtes te beginnen. Of in goed Nederlands: een bed & breakfast.

Alexander is brandweerman en Muis werkt als beleidsadviseur. In de Dordogne hebben ze een groot huis gekocht waar ze hopen op rust en ruimte. Muis is ook erg creatief (dat zien we omdat ze de handdoeken in de koelkast bewaart) en ze hoopt in Frankrijk ook haar zelfgemaakte spulletjes te verkopen. Ze hebben een klein klusbudget en daarom reizen ze lange tijd heen en weer voordat ze definitief emigreren. De taakverdeling is gelukkig erg duidelijk. Hij zegt wat zij niet mag doen, vervolgens doet zij dat toch en dan zegt hij nog een keer dat ze dat niet had mogen doen.

Toch verloopt het klussen niet zonder slag of stoot want ze hebben nogal last van lekkages en dat was niet voorzien. Dat is ook wel te begrijpen want wie bedenkt nou dat enorme gaten in je dak voor lekkages zullen zorgen? Niemand toch? Gelukkig ontdekken ze dat ze buurman wijnhandelaar is en dus verloopt de rest van de verbouwing in een roes.

Een paar maanden later nemen we opnieuw een kijkje en zijn ze halverwege de verbouwing. Dat dacht ik tenminste tot Muis ineens vertelt dat de eerste gasten over tweeënhalf uur op de stoep staan. In die tijd moet er nog zo ontzettend veel gebeuren dat ik me serieus afvraag of dit nog wel goed gaat komen. En hoe komt Alexander toch aan al die wonden in zijn gezicht?

Of het goed is gekomen kun je hier bekijken.

Tot volgende week en onthoud: als de burger het niet meer weet belt hij de brandweer.

Rob en Peter hebben het bijster originele idee om een bed en breakfast te gaan beginnen en dat moet gebeuren in Portugal. Daar hebben ze een witte villa gekocht die ze vol trots The White House noemen. Dit is duidelijk gefilmd in een tijd dat je zoiets nog met trots kon zeggen.

Peter is uitvaartbegeleider en Rob heeft vast ook wel een baan, maar daar praat hij niet over. Allebei willen ze meer in het leven en toen ze hun toekomstige huis in Portugal zagen viel alles op z’n plaats. Samen zitten ze ook bij het Apostolisch Genootschap. Ik weet niet precies wat dat is, maar je kunt er cake uit de supermarkt eten en liedjes van Elly & Rikkert zingen. Jolijt alom dus.

Nadat er afscheid is genomen van petekind Eva (met wie ze naar Engeland én Londen zijn geweest) laat Rob op de valreep nog even zijn galblaas verwijderen. Want wat moet je met een galblaas in Portugal? Ook wordt er een bezoek gebracht aan de binnenhuisarchitect die vertelt dat hij iets met kleur wil gaan doen. Duidelijke taal dus. Daar kun je mee aankomen in het buitenland.

Eenmaal in Portugal lijkt er even gedoe met het contract, maar dat is van korte duur. Aan de villa hoeft eigenlijk niets te gebeuren, maar omdat klussen een essentieel onderdeel van Ik vertrek is wordt er een witte muur wit geschilderd om daarna volgens Portugese traditie te gaan zwemmen in je onderbroek.

Maar dan lijkt het noodloot toch nog even keihard toe te slaan. De bedden zijn er namelijk niet en een bed en breakfast zonder bed is alleen een ontbijtje. Wat nu? En zal petekind Eva, die zo graag wil komen logeren, genoeg zakgeld sparen om een kamer te kunnen betalen? Kijk het hier allemaal terug.

Marcel en Natasja uit Landgraaf hebben een droom: iets voor zichzelf beginnen in Italië. Ze bereiden zich al een hele leven voor op deze stap. Ze eten elke dag pasta, spreken de taal een beetje en hun drie kinderen hebben een Italiaanse naam. Dit kan dus niet verkeerd gaan. Of toch?

Marcel is projectleider bij de gemeente. Ik weet nooit zo goed wat een projectleider doet, maar blijkbaar moet je er een oranje klaar-overjas bij aan. Natasja is verpleegkundige. In Umbrië gaan ze een gastenverblijf verhuren waar ook een camping bij moet komen en het gezin gaat in een nieuw gebouwd appartement in de kelder wonen. In kannen en kruiken dus? Nou, dat loopt toch even anders. Bij aankomst blijkt het appartement nog helemaal niet klaar te zijn en wanneer ze het huurcontract willen gaan tekenen komt de eigenaar steeds met nieuwe eisen. Daar sta je dan met je levenslange voorbereiden en je droom. Natasja snapt er niks van. Zoiets gebeurt toch alleen maar op de televisie? Dat klopt, Natas. Zoiets gebeurt alleen op televisie. Of dacht je dat die camera’s van de radio waren?

Twee weken later is het gezin naar de zus van Natasja verhuisd op Sicilië. Ze hebben besloten om niet verder te gaan in Umbrië. Marcel gaat terug naar Limburg om daar te werken. Zullen ze hem ooit nog terugzien? Hij denkt in ieder geval vast na over vreemdgaan: Hoe ver kun je gaan? Waar ligt de grens? Wat is acceptabel? Natas doodt de tijd door vast een website te maken voor een accommodatie die alleen nog maar in haar hoofd zit.

Zullen Mars en Natas nog bij elkaar zijn? Kijk de aflevering hier terug.

Wie een beetje op de hoogte is van de huidige situatie in Gambia weet dat ze er met een ernstig tekort aan pannenkoeken zitten. Sterker nog: ze weten niet eens wat pannenkoeken zijn! En als je niet weet wat het is heb je er behoefte aan, dachten Theo en Jolanda. Met dit businessplan waar je U tegen zegt vertrekken ze naar Afrika.

Theo doet iets met kartonnen dozen en Jolanda is financieel adviseur. De uitzending begint wat saai want dit koppel heeft de gezelligheid niet uitgevonden, maar dan doet Jolanda toch een verrassende onthulling. Ze gaan niet gewoon pannenkoeken met stroop en poedersuiker verkopen, ze gaan pannenkoeken maken die geïnspireerd zijn op de karakters van kun kinderen. Wat een lekker wild plan, Jolanda. Dat gaat vast een succes worden. Of zoals haar collega het zo mooi zei: “Er zal wel een markt voor zijn.”

De emigratie begint niet ideaal want Thé en Jo hebben hun huis nog niet verkocht en dus reist hij vast vooruit om de eerste dingen te doen. Het pannenkoekenhuis is er al, maar het is er erg vies. Zelfs zo vies dat het na een paar weken nog niet schoon is. Gelukkig kan dat Jolanda, die een paar weken later komt, niets schelen. Alles vindt ze leuk. Zelfs bij brandende gaspitten komt er een overtuigend “geweldig!” uit haar mond. En die rattenplaag? Acht wat maakt het uit. Als je ratten hebt, heb je in ieder geval geen muizen.

Tegen alle verwachtingen in lijkt het pannenkoekenavontuur zowaar een succes te worden. Tijdens de opening zit het terras vol en de pijnlijke spelfout op de menukaart (Jew Brew in plaats van Jul Brew) wordt creatief opgelost met een sticker. Even nog lijkt het mis te gaan omdat het huis in Nederland nog steeds niet is verkocht, maar Theo schoffelt wat tuintjes op Urk en ineens hebben ze toch een koper. Nu komt de pannenkoekendroom echt uit. Met het extra geld vermoord Jolanda haar kapsel tot een onderhoudsvrij geheel en kopen ze een kekke Hollandse molen voor op het terras (dat een beetje op een hakenkruis lijkt, maar dat ligt misschien aan mij).

Wil je weten hoe het afloopt met onze pannenkoekvrienden in Gambia? Kijk dan hier de aflevering terug.

Vanavond gingen we een kijkje nemen bij koppels die we een paar jaar eerder al hebben gezien. Hoe gaat het nu met ze? Wonen ze nog in het buitenland? Zijn ze nog bij elkaar?

Nicaragua

Tien jaar geleden emigreerden Ton en goede vriend Mike naar Nicaragua waar ze resort hebben gekocht. Ton was wel even vergeten om zijn vrouw Joan bij deze plannen te betrekken. Tijdens dertig jaar huwelijk heeft hij haar nooit over deze droom verteld. Joan wil best een tweede huis. Graag zelfs. Maar dan gewoon op Texel op in Tuitjenhorn. Mike heeft het ook niet helemaal handig aangepakt. Zijn vriendin is hoogzwanger en kan dus niet mee. Ze zal hem pas na de bevalling volgen.

In het begin zijn er uiteraard tegenslagen. Het resort is vervallen, een buurman doet moeilijk over een moeras en ze worden bestolen door het personeel. Daar komt nog bij dat Joan, die toch maar mee is gegaan, de eerste jaren met een zure bek op een veranda heeft gezeten. Is dat nog wel goed gekomen?

Tien jaar later wonen alleen Mike en zijn gezin nog in het resort. Het loopt goed en ze hebben zelfs geld genoeg om scholen te bouwen voor het dorp waar ze wonen. Mike heeft inmiddels twee kinderen die thuis les krijgen. Het onderwijs in zijn eigen scholen is namelijk heel erg slecht.

Ton en Joan wonen grotendeels in Nederland. Alleen in de winter gaan ze terug naar Nicaragua. Hij bespreekt dan met Mike de toekomst. Ton wil de boel het liefst verkopen, want als je oud bent kun je niet op een eiland wonen. Mike wil zijn vriend niet dwarszitten, maar wil duidelijk iets anders. Ondertussen rijdt Joan hele dagen rond in een taxi en eet ze taart.

Oostenrijk

Wout en Shilpi gingen in 2011 naar Oostenrijk. Eigenlijk gingen ze al een paar jaar eerder, maar dat was geen succes. Hun dochter Anne-Rose (aangeduid als “de kleine”) werd toen opgevoed door de gasten en dat was een reden om terug te gaan. Maar toen het meisje negen werd vonden ze dat oud genoeg om hele dagen alleen voor een tv te zitten en zijn ze opnieuw geëmigreerd.

In Oostenrijk kochten ze een hotel waar nogal wat aan moest gebeuren. Ook hadden ze geen internet waardoor er geen reserveringen binnen konden komen. Daarom was Wout genoodzaakt om een baan te zoeken. Shilpi zag het allemaal niet meer zitten. Ze zal zelf toch niet hoeven werken? De spanning stijgt tussen het stel.

Vier jaar later doet Wout iets met een bladblazer. Van de hotelkamers hebben ze appartementen gemaakt en ze hebben er zelfs een tweede pand bij. Anne-Rose houdt een spreekbeurt over haar astmatische bronchitis en de zoon van Wout is op bezoek met zijn gezin. Alles lijkt dus goed te gaan, maar dan gebeurt er iets waar je na vier jaar niet meer op durft te hopen als kijker: een lekkage! En alsof dat nog niet smullen genoeg is valt ook nog de elektriciteit uit. Heerlijk! Shilpi geeft ondertussen een spreekbeurt over Arabieren.

Wat opvalt is dat Wout en Shilpi totaal niet op één lijn zitten als het over de toekomst gaat. Hij wil nooit meer anders. Zij wil de boel het liefst verkopen en naar de stad verhuizen. Anne-Rose start een nieuwe spreekbeurt over hoe gelukkig ze is, maar de aftiteling loopt al.

Beide avonturen kun je hier terugkijken.