Bowie

Through dangers untold and hardships unnumbered, I have fought my way here to the castle beyond the Goblin City to take back the child that you have stolen. For my will is as strong as yours, and my kingdom is as great. You have no power over me!

Wanneer een beroemdheid komt te overlijden zijn er drie mogelijke reacties: wie? (als je geen idee hebt wie het is), och! (als je wel weet wie het is maar er verder geen gevoel bij hebt) en ach! (als je weet wie het is en het ook een bepaalde emotie oproept). David Bowie viel voor mij in die laatste categorie. Niet omdat ik zo’n kenner ben van Bowies muziek. Helemaal niet zelfs. Ik denk dat ik met moeite vijf nummers van hem op kan noemen. Toch heeft hij wel een grote rol gespeeld in mijn jeugd doordat hij in de film Labyrinth speelde.

Labyrinth gaat over het meisje Sarah dat haar broertje zoekt. Hij is namelijk ontvoerd door de Goblin King (Bowie) en om hem terug te krijgen moet ze een weg vinden door een immens labyrint. Onderweg ontmoet ze allerlei figuren, zoals Hoggle, Ludo en sir Didymus, die haar helpen met haar zoektocht. In mijn herinnering keken we deze film elke dag. Op die manier was David Bowie dus onderdeel van mijn dagelijks leven.

Ik vond David Bowie een beetje eng omdat hij in de film af en toe in een uil verandert en zoals ik al eerder heb geschreven vind ik vogels eng. Misschien kon hij in zijn echte leven ook wel in een uil veranderen. Het zou me niet verbazen, maar zoals ik al zei ben ik geen kenner.

Tegelijkertijd vond ik hem ook heel interessant. Misschien door zijn maillot (al vielen die puzzelstukjes pas later op zijn plaats) of door zijn stem. Ik weet het niet precies. Waarschijnlijk omdat hij een beetje man en een beetje vrouw was. Hij was allebei en tegelijkertijd allebei niet en dat boeide me.

David Bowie is nu dood. Doodgaan is niet zo bijzonder. Let er maar eens op. Mensen gaan aan de lopende band dood. Maar door zijn dood zal ik nooit meer op dezelfde manier Labyrinth kunnen kijken. Nou doe ik dat tegenwoordig niet meer dagelijks, maar toch nog vrij regelmatig en nu zal ik dan de hele tijd denken “hij is dood”.

Ik sluit af met een fragmentje uit Labyrinth dat alles samenvat. Bowie en zijn maillot terwijl hij zingt en traploopt en dat ook nog eens ondersteboven. Hij kon dat.