Kwetsbaar

Wanneer bent u voor het laatst in huilen uitgebarsten? Wanneer heeft u voor het laatst uw onzekerheden uitgesproken? En wanneer uw angsten?

Ik vraag u dat omdat ik het zo weinig heb gezien. Ik las vooral berichten waarin u schreef dat u zo’n gezellige avond heeft gehad. Dat u zo hard moest lachen om iets. Dat u een taart heeft gebakken en dat die heel goed gelukt was. Dat u het zo getroffen heeft met het weer tijdens uw  vakantie. Ik las het en was blij voor u. Zondag lees ik waarschijnlijk dat u een hele leuke kerst heeft gehad.

Waar was de andere kant van uw leven? Waar waren de tranen? Waar de teleurstellingen? Bent u bang geweest? Waar waren de foto’s nadat u iets aan had laten branden? Zijn er momenten geweest dat u in bed bleef liggen omdat u geen zin had in de dag?

Vaak heb ik gehoord dat ieder mens uniek is. Dat iedereen anders is. Maar is dat wel zo? Zijn we niet allemaal gewoon heel erg hetzelfde? Zouden we niet moeten zoeken naar elkaars overeenkomsten in plaats van onze verschillen? Waarom verontschuldigen we ons dan vaak als we de tranen niet meer tegen kunnen houden? Waarom moet ons verdriet meteen getroost worden maar mag ons plezier wel aanstekelijk zijn? Waarom delen we onze gevoelens in positieve en negatieve emoties in? Waarom zijn we de hele dag bezig te laten zien dat we uniek zijn? Zou het niet veel logischer zijn elkaar te laten zien dat we allemaal mensen zijn?

Waarschijnlijk heeft u nu wel door dat ik nogal wat vragen stel. Ik verwacht niet dat u overal een antwoord op heeft. Het antwoord vind ik ook niet zo belangrijk. Zoeken vind ik belangrijker dan vinden. Ik zou dan ook nog wel even door kunnen gaan met wat ik me allemaal afvraag. Toch is wat ik u wil zeggen eigenlijk heel simpel.

Wees kwetsbaar!

Ik wens u een goede kerst toe met een lach en een traan en deel voor de verandering eens niet alleen foto’s van een mooi gedekte tafel maar ook van de afwas.