Omdat ik gisteren op bezoek was bij Madonna (oude vriendin van de familie, vertel ik nog wel eens over) kon ik de eerste aflevering van het nieuwe seizoen van Ik vertrek pas een dag later bekijken. Maar het wachten werd beloond, want het was meteen een heerlijke uitzending.
Joost en Susan wonen in Almere. Nou is dat voor niemand leuk, maar Susan is er echt labiel door geworden. Voor vertrek heeft ze al vier instortmomenten. Na twintig jaar in een nieuwbouwwijk wil je ook wel eens wat anders en dat moet in Spanje gaan gebeuren. Daar is ooit iemand begonnen met het bouwen van een huis en Joost en Suus hebben die muren en het dak overgenomen. Verder is er niets. Geen water, geen riolering, niets. Het plan is om er vier gastenkamers te maken en zelf willen ze er ook gaan wonen. Tot die tijd wonen ze in een huurappartement zonder lichtknopje.
Op de eerste dag staat er na een traditioneel Almeers ontbijt (aangebrande toast met hardgekookte eieren) een afspraak met de architect gepland. Als hij een uur te laat arriveert vertellen ze dat ze op 1 april open willen. Haha. Lachen natuurlijk. Goede grap. Maar deze Spaanse architect weet natuurlijk niet dat mensen uit Almere niet aan humor doen. Om op zo’n korte termijn zo’n enorme verbouwing af te krijgen zal er keihard gewerkt moeten worden. In de wereld van Ik vertrek betekent dat dus dat er iemand ineens ergens last van krijgt. Zo kreeg Rintai een paar weken geleden spontaan rugklachten en deze keer is het Susan die ineens niet meer op haar linkerbeen kan staan. Ook is haar pink gaan bungelen en laten de spieren van haar ellenboog los. Daarom zit ze in en ijsbadje. Joost wil wel werken, maar het geld is op en dus moet hij terug naar Nederland om bij te verdienen. Dat valt nog niet mee, want hij komt er te laat achter dan een aankomsttijd iets anders is dan een vertrektijd en hij mist zijn vliegtuig. Weer €150,- weggegooid. Dan maar twee honden kopen, want bij Ik vertrek maakt het niet uit of je financieel aan de grond zit of dat je verbouwing nog jaren gaan duren met het huidige tempo; er is altijd budget om nieuwe huisdieren te kopen.
Drie maanden na de oorspronkelijke deadline van 1 april is de boel voor het oog dan toch redelijk klaar en dus is Susan al haar ingebeelde klachten vergeten en huppelt ze weer vrolijk rond om het de gasten naar de zin te maken. Samen met Joost maakt ze het ontbijtbuffet klaar en kijken ze terug op de afgelopen maanden. Eind goed al goed zou je denken, maar Susan weet nog net voor de camera’s weggaan een gemene opmerking te maken over het merk bacon dat Joost heeft gebruikt. Zo zie je maar. Je kunt het meisje wel uit Almere halen, maar Almere haal je nooit meer uit het meisje.
De capriolen van onze Almeerse vrienden kun je hier terugkijken.
bakkerpraatjes.com 