Paniek

Ik zit in de trein en lees een boek. Tegenover mij zit een man. Niks aan de hand. Terwijl ik in mijn verhaal zit realiseer ik me dat er iets zuurs in mijn neus komt. Iets dat ik herken van toen ik ziek was. Ik kijk op van mijn boek en zie dat het zure uit de mond van de man komt en langs zijn kin druipt. Zijn ogen zijn weggedraaid en zijn hoofd hangt naar voren.

Nu komt er een moment waarop ik niet trots ben.

In plaats van iets te doen besluit ik terug te gaan naar mijn verhaal. Maar dan komen er geluiden in mijn oren en die geluiden komen uit de man. Opnieuw kijk ik op van mijn verhaal. Ergens vormt zich een besef in mij dat dit niet goed gaat. Ik kijk om me heen. Ik zal toch niet de enige zijn die iets heeft gezien? Iemand moet iets doen en ik moet die iemand zijn. Mijn hand plaatst zich op de knie van de man en ik schud en ik roep. Geen reactie. Ik sta op, kijk om me heen en vraag of iemand een EHBO-diploma heeft. Anneke staat op. Ik weet niet of zij Anneke heet, maar ik geef mensen altijd graag een naam en dit is een Anneke. Anneke gaat naast de man zitten en ik zie dat hij weer bij bewustzijn is. Anneke overspoeld hem met vragen. Hoe heeft u? Hoe oud bent u? Welk jaar is het? Er komen meer mensen om ons heen staan. Er wordt een ambulance gebeld. De conducteur wordt gewaarschuwd. Omdat ik niet helemaal nutteloos wil zijn geef ik de man mijn flesje water.

Op het eerstvolgende station gaat Anneke met de man de trein uit en ze zegt dat hij op het perron moet gaan liggen. Er komt een ambulance en hij wordt meegenomen. Wij reizen verder. Zonder man en zonder Anneke. Ik weet niet hoe het met deze man af zal lopen en of mijn handelen daar invloed op heeft. Om toch het gevoel te hebben dat ik iets heb gedaan schrijf ik er maar een verhaaltje over.